Achtentwintig jaar geleden.. tjonge wat klinkt dat alsof ik oud ben 🙂 leerde ik haar kennen. Ik was 18 en ik ging op mezelf wonen. Eigenlijk niet helemaal klaar voor het alleen wonen, maar dingen gaan zoals ze gaan.. Een bovenwoning, twee kleine verdiepingen, schattig als ik er nu op terugkijk.
De eerste dagen vond ik het heel erg vreemd in het huis en alle dozen die ik nog uit moest pakken maakten me niet erg vrolijk. Op een middag gebeurde het ergste wat ik kon bedenken, als 18 jarige… Ik liet de deur dichtvallen en de sleutels lagen binnen. Paniek!
Ik had haar een keer eerder gezien toen ik van mijn balkon naar beneden in haar achtertuin keek. Ze zwaaide en riep dag buurvrouw.
In paniek rende ik naar het huis van de buren.. Met een hele lange ladder kon de zoon bij het balkon en zo de deur voor mij opendoen. Dat was het eerste echte contact. Ze hebben me er nog heel lang mee geplaagd..
Van buurvrouwen werd het contact hechter en hechter. Ik kwam regelmatig over de vloer. Ik leerde koken van haar, want ik had nooit echt moeite gedaan om daar ook maar iets over leren (toegegeven.. ik ben nog steeds geen drs. in de keuken, maar dat ter zijde). Aardappelpuree, draadjesvlees… ze deed het allemaal voor. Er was een hechte vriendschap ontstaan tussen haar en mij. Ondanks het leeftijdsverschil (30 jaar) konden we het heel goed vinden. Ze vormde een veilige haven voor mij, toen ik het lastig vond om zelfstandig te wonen.
Natuurlijk had ik wel eigen familie, alleen kon ik met haar alles bespreken, juist omdat ze mijn moeder niet was. Liefdesverdriet, sollicitaties, familieperikelen… ze luisterde. Ze oordeelde nooit, maar ze wond er ook geen doekjes om. Haar mening kreeg ik, of dat nou aardig was of niet.
Tien jaar lang woonde ik naast haar. Ze zag me verliefd worden op de papa van mijn dochter, ze was er in de ochtend dat ik ging trouwen, haar dochter was ons bruidsmeisje. Ze was er als eerste in het ziekenhuis toen mijn dochter werd geboren. Ik zag haar dochter op kamers gaan, maakte alle relatieperikelen mee van haar… steunde haar door dik en dun.
Tot de dag dat we allebei gingen verhuizen.. Kort achter elkaar gingen we weg uit de plaats waar we zo lang lief en leed hadden gedeeld. Gelukkig niet al te ver van elkaar vandaan. Ze belde regelmatig en kwam ook op bezoek, maar het was niet meer zoals het was… het was wennen.
Mijn vriendin… door dik en dun, 76 jaar oud en ze huppelt nog over straat als het even kan, fietst, heeft een druk sociaal leven met allemaal bijzondere mensen om zich heen. Ik heb nog nooit zo’n vitaal mens gezien. Misschien omdat ze zo positief in het leven staat.. wie zal het zeggen. Ze is deel van mijn leven, al 28 jaar en ik hoop haar nog lang in mijn leven te mogen hebben..
