Ik druk op verzenden en zoeff daar gaat de mail. Spannend. Wat zal ze zeggen? Betty weet het niet zeker. Moesten we dit nu wel doen? “Het is de juf van de schrijfopleiding…”. Ik trek me niets van Betty aan. “Wat hebben WE te verliezen dan?” “Nou, zit ze wel te wachten op een leerling die denkt naast de opleiding alvast een staaltje Shakespeare in zich te hebben?” was de droge opmerking die volgde. Dat ik weer eens gelijk had en Betty in haar ‘oh jeetje wat doe je toch allemaal’ verhaal zat, bleek al snel…Pling… een mailtje. Van de juf. Natuurlijk vond ze het leuk dat ik een boek aan het schrijven ben. Natuurlijk wilde ze me helpen. Niet veel later stuur ik twee hoofdstukken naar haar toe voor beoordeling. Zo Betty, dat hebben we ook weer gedaan.
Kort daarop volgt de mail met de nagekeken hoofdstukken. Betty zit met haar been te wiebelen en knaagt aan haar nageltjes. Wat zal het oordeel zijn? Natuurlijk viel het mee. Natuurlijk vond ze het helemaal leuk. Natuurlijk belde ze me op om even te overleggen…
Dat was dan 2-0 voor mij in de strijd met Betty.
Inmiddels liggen de overige hoofdstukken ook bij ‘de juf’ en heb ik mijn eerste huivering over het laten beoordelen van mijn boek achter de rug. Er waren al mensen die hoofdstukken hadden gelezen, maar ja, die kennen mij en zijn vast heel mild in hun mening over mijn schrijfkunde. Ik wilde een echte test, hoe eng dat ook zou zijn.
Zou Shakespeare ook zo hebben zitten tobben met zijn ego toen hij met schrijven begon? Ik heb een levendige fantasie en beeld me in dat hij morgen wakker wordt in deze tijd en ook een laptopje heeft. Ik zie hem klungelen met social media en hoofdschuddend kijken naar wat de wereld met zijn werk deed.
Bibberen of niet bibberen, was de vraag bij deze schrijfster… Dat blijkt niet nodig. Ik ben de dappere van ons twee. Ik druk op knopjes en doe het gewoon. Betty kijkt toe en leert dat het elke keer weer mee valt.
