Hallo Happy Minders. Ja daar is ze weer, jullie vertrouwde factor in de week, de koningin van het net, de diva onder de egootjes… met de wekelijkse column. Een dagje later dan normaal, maar dat heeft een reden… Ik ben op vakantie!
Ik heb het normaal niet zo op verandering en eerlijk gezegd was het ook een impulsieve actie om zo maar te besluiten om een midweekje mee te gaan naar een huisje… maar we zijn de uitdaging aangegaan.
Natuurlijk had ik vooraf allerlei lijstjes gemaakt met wat mee te nemen om toch de fijne sfeer van thuis mee te nemen op vakantie. Ik heb uitgebreid onderzoek gedaan naar wat er allemaal aanwezig is in de plek waar ik toch zeker vier nachten zal slapen… Is er een Senseo? Nog belangrijker… is er wifi??? Elke keer als er iets wel bleek te zijn, zette ik een klein vinkje achter de zorgwekkende situatie. Check! Koffie en internet zijn veilig gesteld!
Eenmaal op bestemming sta ik ongeduldig in de rij voor de receptie. Hoe ik bij het huisje kom is lang niet zo spannend als de wifi-code die ik meteen mee wil hebben. Ik heb zo mijn prioriteiten. Hoe moet ik anders met Sherlock communiceren die dagen? We zijn nu eenmaal gewend om 80% van de dag in contact te zijn via alle prachtige uitvindingen van deze moderne tijd. Whatsapp, FB Messenger, e-mail en Telegram.
Een paar uur na aankomst kan ik een zuchtje van genoegen slaken. Alle dingetjes staan op een functionele plek, bedden klaar voor gebruik, boodschappen opgeborgen en…. wifi. Met drie mensen om me heen in een vakantiehuisje, hm ik ben benieuwd wat ik daar allemaal van ga vinden. Iedereen heeft tenslotte zo zijn eigen gewoontes en tijden waarop je dingen doet. Weer een uitdaging om aan te gaan.
Gelukkig dat het merendeel van de vakantiegangers hetzelfde ritme heeft als ik, wel zo praktisch toch? Ik ben nogal vroeg uit de veertjes, zeker als ik de eerste nacht in een vreemd bed heb geslapen. Het volgende obstakel… eten! Ik eet meestal meteen als ik mijn oogjes open heb gedaan. Tot mijn grote ontsteltenis was de ontbijttafel gedekt… Uhm, tja, dan moet je de beleefdheid hebben om te wachten tot iedereen gaat zitten? Ik onderdruk een klein zuchtje, we zijn pas een dag hier en ik moet nog een paar dagen… Na een uur gooi ik er subtiel in dat het toch wel tijd wordt voor een hapje. Dat werkte! Na het eerste stukje brood, voel ik een golf van geluk door me heen stromen. Weer een behoefte waaraan voldaan is. Heerlijk als het gaat zoals ik wil!
Iedereen reageert op zijn eigen wijze op verandering van omgeving. De een wordt wat stiller, de ander gaat juist heel veel doen en ook op de darmflora heeft een andere plek zijn uitwerking. Ik ben nog niet voor de grote boodschap geweest… oops. Dat krijg je ervan als je impulsief jezelf verplaatst uit de vertrouwde zone die thuis heet… Gelukkig hebben mijn medebewoners ook zo hun uitdagingen. De een na de ander heeft zo zijn ‘problemen’ met de stoelgang.
Hoe leuk het hier ook is, ik weet nu al dat als ik vrijdag weer in mijn eigen bedje lig, er een zuchtje van genoegdoening uit mijn mond zal komen. Eigenlijk is het ook wel slim om af en toe eens het onbekende op te zoeken, want als je dan weer thuis bent, weet je weer hoe fijn het daar eigenlijk is en waardeer je het allemaal weer extra.
Ik zal mijn medebewoners alvast voorbereiden op de donderdagmiddag. Dan word ik namelijk onrustig. Dan staat mijn koffertje al klaar. Liggen alle voorwerpen al weer op alfabet in de houding om netjes ingepakt te worden. Als het bijna tijd is om te gaan, dan kan ik het niet helpen… dan ben ik al weer met een been richting huis.
Ernestine meldt net dat ik even in moet plannen wanneer we ook al weer gaan genieten van de vakantie… Oh, daar had ik nog helemaal niet over nagedacht. Pfff… het valt niet mee.
Ik ben er vandoor, ik ‘moet’ genieten hoor ik.
Liefs,
Betty
