Ooit zal J.K. Rowling ook gezeten hebben met hetzelfde gevoel als ik heb. Een verhaal in het hoofd, de wil om er iets mee te doen, maar geen flauw benul over hoe het te gaan vormgeven. Ze zal op een dag het gewoon zijn gaan doen, denk ik… Dat was een slimme actie.
De hoofdpersoon van mijn boek maakt dat het er nog niet is… ze vindt het idee geweldig, vooral omdat ZIJ de ster is, maar ze heeft nogal wat invloed op het beginnen aan het schrijven…
Naast haar over assertieve kantjes heeft Betty, de hoofdpersoon ook het idee dat ze mijn persoonlijke criticus mag zijn. Als we dan eens in een boekwinkel lopen laat ze haar oog zo eens over de boeken gaan die daar al liggen en stelt vervolgens de vragen ‘Zit de wereld te wachten op een boek over een egootje?’ ‘Zie je ons boek hier al tussen liggen?’ ‘Is dat niet wat arrogant gedacht van ons?’
Betty denkt in presteren, waardering. De reden van deze vragen is om te kijken of ik wel goed genoeg zal worden bevonden door de personen die het boek zullen lezen. Een innerlijk rondje onzekerheid.
Na de 100 dagen happy uitdaging moet ik wel geprikkeld blijven en het idee van het schrijven van een boek over Betty is iets dat ik al jaren in mijn hoofd heb. De ultieme volgende uitdaging, lijkt me zo. Natuurlijk vindt Betty daar het nodige van. Ik zag die bui al hangen. Vaak als ik iets nieuws wil gaan doen komt ze met allerlei argumenten waarom ik het misschien beter niet zou kunnen doen, dan houden we het, zoals ze dat zo fijn kan zeggen ‘lekker veilig’.
Betty is een complex wezentje. De regisseuse van ons eigen kleine drama theater. Ik heb haar vast een voorproefje gegeven, zodat ze aan het idee kan wennen, hahahaha. Als je iets graag wilt moet je er wel in geloven. Het is niet handig als de ster van het verhaal het creatieve proces gaat saboteren met twijfels over ons kunnen.
Ik zet de timer van de countdown maar vast op 365 dagen. Een jaar de tijd om met een soms onmogelijke hoofdrolspeelster samen tot een creatief eindresultaat te komen.
