“Weet jij waar de weegschaal is” hoor ik vragen. Oh jee, weer een bezorgde jong volwassene die zich druk maakt over de bikinilijn… denk ik. Niets is minder waar. Het gaat niet over uiterlijkheden, het gaat over inhoud. Inhoud van het paleisje op wielen. De koffer! Waar kilo’s in de paskamer normaal de vijand zijn, hier is het voor het weegmoment op de luchthaven. Een kilootje meer of minder maakt wel degelijk uit.. in de knip!
Op vakantie gaan is vaak nog een hele bergbeklimming op zichzelf. Alle hobbels die je kunt nemen bij het inpakken van de koffer. Keuzestress… Wat wel en wat niet, als het gaat om de basis uitrusting van de vakantievierende mens.
Ik schrijf vaak wel wat lacherig over de eigenschappen van de mens, maar let wel, ik ben zelf ook een exemplaar van deze soort met exact hetzelfde setje vaak maffe gedragingen.
Tien jaar geleden gingen wij als gezin ook met een busje vol met ‘meuk’ op vakantie.
Het werd elk jaar gekker. Het eerste jaar zaten we met de basis benodigdheden na een half uur op de tuinstoelen zonder kussens met grote ogen te kijken naar onze buren.
Het leek wel een instructiefilmpje. “Hoe georganiseerd op vakantie te gaan, video 1′. Vader, moeder, 2 kinderen… 1 aanhanger. Als een klein legercommandogroepje marcheerden ze achter elkaar aan. Doorzichtige Ikea bakken dragend. Nette stapeltjes kleding lagen er in, waarschijnlijk per dag bij elkaar gezocht door de generaal (moeders). Werkelijk.. binnen een dik uurtje zat vaders aan een tuintafel met kleedje met een kop koffie, stroopwafel en sigaartje zijn krantje te lezen, onder de partytent die voor de stacaravan was opgezet. Geweldig!
Het jaar erop, hing achter ons busje ook een aanhanger. Partytent, inclusief sfeerlampjes, verlengsnoer, skottelbraai, ventilator, elektrische pomp voor het plastic zwembad en zo zaten wij met ons halve huis mee op vakantie naast dezelfde buren, met een snuitje dat het Zwitser Leven gevoel heel goed duidelijk maakte. Inmiddels ben ik bekeerd tot het ‘minder is meer’ geloof. Als je achteraf bekijkt hoeveel van de meegenomen kleding je echt draagt, dan kom je toch uit op dezelfde jeans voor dagen en af en toe een nieuw shirtje.
Het is ook eigenlijk een vreemde eigenschap, half de inboedel mee willen nemen… met het gevoel er niet buiten te kunnen. Het is alsof de wet van Murphy er mee speelt. Je denkt overal aan gedacht te hebben en dan gebeurt er iets waardoor je net de oplossing daarvoor niet bij je hebt en dat nog moet gaan kopen.
Soms heb ik het idee dat we juist op vakantie gaan om bij terugkomst weer enorm te waarderen wat we hadden, thuis. Je neemt alles gedurende het hele jaar een beetje voor vanzelfsprekend, maar als je thuis komt besef je, dat de eigen buren toch wel beter te pruimen waren, dan de buren op de camping.
Volgend jaar de buurvrouw maar inpakken, lijkt me dan 🙂 Ik maak het niet te zwaar dit jaar. Een paar basis setjes en schoon ondergoed en mevrouwtje Happy Minds gaat op cruise… Mijn oma zei altijd “Wie kent je kont in Keulen”, het zal je toch een zorg zijn hoe je er uit ziet… Als je maar lol hebt. En we weten allemaal… oma’s weten het altijd beter…
