Hallo lieve lieve lieve Happy Minders. Daar ben ik weer, de first lady van de egootjes, de die hard voor het opkomen voor de rechten van het ego, kortom, Betty is back! Heerlijk dat het weer koeler is, dat is wel zo fijn voor een vurig typje als ik. Jullie kunnen weer niet wachten om het thema van deze keer te vernemen? Ik zal jullie niet langer in spanning laten… het thema is: Bemoeien.
Als professioneel ego heb ik natuurlijk een mening over bemoeien. Ik bemoei me graag met alles en iedereen, dat is mijn specialiteit. Ik kan me op meerdere manieren met iets bemoeien. Zo kan ik ergens naar kijken met mijn welgevormde opgetrokken wenkbrauw en niets zeggen. Daarmee zeg ik natuurlijk al bijzonder veel… Als ik nog een tandje bij zet, ga ik met mijn goedgevormde lichaam signalen af geven. Dan heb ik naast de opgetrokken wenkbrauw ook mijn armen in mijn zij en sta ik met een van mijn heupen naar de zijkant. Als ik me er echt mee ga bemoeien ga ik over op verbale bemoeienis, vaak in de vorm van een korte goed geformuleerde scherpe vraag, die de betreffende persoon aan het denken zou moeten zetten. Helaas is het gewenste effect vaak afhankelijk van de intelligentie van de ontvanger van de vraag. Soms heb je zelfs mensen die volgens mij selectief zijn in het begrijpen van dingen. Nou ja zeg! Hoe onbeleefd is dat?
Waarom ik mijn tijd doorbreng met het bemoeien? Goede vraag! Kijk… ik hou van orde en structuur. Ik denk vijf stappen vooruit en ik hou niet zo van verrassingen. Ik ben graag goed voorbereid op wat komen gaat, dan blijft het veilig en beheersbaar. Als ik me niet met mensen of dingen zou bemoeien, zou het toch een boeltje worden, lieve mensen. Een voorbeeldje dan maar?
Stel, je bent al jaren gewend dat iets op een bepaalde manier wordt gedaan. Het loopt goed, je weet wat er komt en kan met de oogjes dicht doen wat je moet doen. Op een dag besluit iemand met heel veel wijsheid, dat we het voortaan anders gaan doen in het kader van verbetering. Bij dat woord gaan bij mij de nekhaartjes al omhoog. Wie zegt er dat het niet goed ging dan? Maar ik zal niet afdwalen. Zoals bij iedere verbetering, breekt daarna een tijd van onrust aan. Het nieuw bedachte systeem heeft nog kinderziektes en ineens duiken er problemen op en blijkt dat er veel meer werk zit aan het nieuwe (lees ook dure) systeem. Mensen lopen tegen vragen aan, zoeken naar antwoorden die er niet meteen zijn. Kortom, het is een… ik zei het al… een boeltje geworden. Dan denk ik, had iemand zich voor het besluit tot verandering zich er eens flink mee bemoeid, dan had het niet zo ver gekomen, toch?
Bemoeien met is best een bewerkelijk klusje. Je moet opletten wat er gezegd of juist niet gezegd wordt. Signalen analyseren. Nadenken over de gevolgen van situaties en snel bedenken welke vorm van bemoeien er noodzakelijk is. Ga je meteen voor de verbale versie of bouw je op door er een ferme wenkbrauw in te gooien of combineer je gemakshalve meteen de wenkbrauw met de lichaamshouding voor een sneller effect? Valt het jullie ook op dat in het woord bemoeien het woord MOE is verwerkt?
Een nadeeltje van je ergens mee bemoeien is overigens, dat andere mensen die kunst ook machtig zijn. Daar heb ik dan persoonlijk niet zo veel behoefte aan. Als iemand zich met mij gaat bemoeien dan kies ik liever voor selectief dom zijn. Mijn bazinnetje vind dat niet netjes. Zij stelt: als ik me met mensen bemoei, mogen zij zich ook met mij bemoeien. Ik kan daar in mee gaan tot het moment dat mensen voor de verbale versie kiezen. De wenkbrauw en de non-verbale signalen zijn toegestaan, maar als het op scherpe vragen aan komt dan denk ik toch echt: Bemoei je er niet mee!
Moe maar voldaan van het delen van mijn altijd verfrissende gedachtegang moet ik nu echt even aan het werk. Ik moet me weer even met iets bemoeien vrees ik. Het werk van een ego is nooit klaar.
Ciao lieve Happy Minders.
