“Je doet het, Ernestine…je doet het” hoor ik in mijn oor. Net als Peter Banning in de voedselgooi scene in de film ‘Hook’. Hoe voelt dat, een boek schrijven? Magisch, eng, leuk en stressverhogend. Alle elementen die ik in mijn boek beschrijf over mijn egootje Betty. Ik was al eens eerder begonnen aan een boek over haar, maar telkens stopte ik. Deze keer, zou anders worden, dat voel ik.
Betty en ik kwamenBrian Canavan tegen. Hij bleek precies de juiste persoon die ik nodig had om te starten met het boek. Mijn ego werd getriggerd door de uitdaging die Brian ons had gegeven. Een datum noemen waarop het boek af zou zijn. Betty was klaar voor de strijd. Niet tegen Brian, maar voor het boek! Het zou ons niet gebeuren dat we die deadline niet zouden halen. Brian, ons geweten, zorgde voor een serieuze uitdaging. Hij zou een geweldige supporter blijken tijdens het schrijven van het boek. .
Hoe begin je een boek? Allereerst moest ik een rolletje ducktape halen om over het snatertje van mij ego te plakken. Ze ging helemaal los in mijn hoofd. “Zijn we eigenlijk wel goed genoeg om aan een boek te beginnen?” “Gaan mensen dit kopen?” “Is dit niet gewoon een manier om oud leed te verwerken en is de wereld dan onze stille psychiater?” Ik kan nog uren doorgaan over de dingen die ze mij vertelde. Niet echt handig, zo’n Betty. Zeker niet als je bedenkt dat het boek over haar gaat. Stel je eens voor dat ze bij ieder hoofdstuk dat je probeert te schrijven mee loopt te kwebbelen…
Ik besloot gewoon te beginnen door mijn vingers op het toestenbord te zetten. De introductie. Goed.. Ik bleef in mijn hoofd malen en malen. Wat te zegen.. Ik dacht na over hoe Betty aan haar naam kwam en over de vrienden die daar toen bij waren en ook een poppetje voor hun ego bedachten. Daar was het.. dat verhaal.. mijn introductie.
Nou, dat hadden we gered. Op naar hoofdstuk nummer een. Ik zat vast. Betty ging maar door over hoe ik dit nooit af zou krijgen. Er was geen lijn uitgestippeld, geen chronologische volgorde. Toen gebeurde er iets grappigs. Een kennis vroeg me naar de voortgang van mijn boek. Hij was zelf ook van plan er eentje te schrijven. Het gesprek met hem deed het licht aan bij mij. Ik ga mezelf interviewen in mijn boek. Hoofdstuk een was een feit.
Daarna zat ik weer vast. Wat nu.. Ik kon Betty horen ijsberen in mijn hoofd. “Je moet structuur hebben, er zit geen logica in dat boek van jou!” herinnerde ze me liefjes.. Ik kon haar zo voor me zien, handjes in haar zij, met een voetje op de vloer tappend. Dat was het.. Het beeld van haar, daar zat de structuur. Alles wat ze deed als ik een emotie had. Ik dankte mijn egootje in mijn hoofd. .
Vanaf dat moment zat ik in een stroom. Hoofdstuk na hoofdstuk vloeide vanuit mijn hoofd naar het scherm van mijn laptop. Je zou kunnen zeggen dat WIJ een boek schrijven, want ze is er steeds bij op mijn avontuur. De laatste tijd lijkt op het leven in mijn eigen hoofdstukken. Ik schreef een hoofdstuk over wraak en het leek een zich zelf vervullend verhaal te worden. Ik had weer eens mot met iemand, er gebeurde van alles en mijn wraak knop werd aangeraakt. Het is maar goed dat ik haar zo goed ken, mijn ego en wat ik kan doen als zij aan het stuur raakt. Nadat het hoofdstuk klaar was heb ik zitten gieren van het lachen. Kijk ons nou weer eens, wat we nu weer hebben aangericht.
Het is bijna klaar. De deadline komt dichterbij. Voor ik deze blog schreef, las ik de eerste twee hoofdstukken door. Weet je, die zijn eigenlijk beste wel ernstig leuk en goed, dacht ik. Vreemd, het was stil in Betty’s kamertje. Ze had niets te melden. Bangerang!
