Hallo lieve Happy Minders. Ik zat na te denken over een orginele openingszin voor deze week, maar dat past weer niet bij het thema van deze week. Daarom hier de gebruikelijke groet: Jullie hebben mij gemist? Begrijpelijk. Ik jullie ook!
Het thema van deze week: Au(w) thentiek.
Tegenwoordig is het hip om au-then-tiek te zijn. Dat is een duur woord voor gewoon jezelf zijn. Men wil de echte jij zien, zonder toevoegingen of opgezette maskers. De pure vorm van een mens (en in mijn geval van een egootje). Hm. Ik ben over het algemeen heerlijk mezelf. Ik vind overal iets van, trek behang van de muur als ik in een emotie ben aangekomen, zie mijzelf als de koningin van puurheid en de oermoeder van de schaduwkant van de mens…
Maar even onder ons gezegd en gezwegen… Zijn jullie volledig jezelf, echt puur je eigen ikje? Ik kijk even kritisch rond… Ik dacht het niet! Niemand is volledig zichzelf. Er zijn altijd situaties die om aanpassing vragen. Zelfs ik heb normen en waarden en ik sta bekend om mijn lompheid en afkeer van dingen moeten!
Als ik volledig mezelf zou zijn, zou ik geen mens meer overhouden om mee te praten. In mijn drang om te delen wat ik van de wereld en de bewoners daarvan vind zou ik tegen schenen schoppen, gevoelens krenken en andere egootjes uit hun tent lokken. We moeten nu eenmaal een beetje schipperen soms. Net even de klemtoon anders maken, waardoor een toch wel bedoelde belediging nog net als een compliment door kan gaan. Het valt niet mee om totaal oprecht door het leven te wandelen.
Als je echt jezelf wilt zijn, dan moet je allereerst je niets aantrekken van de mening van een ander. Daar gaat het bij mij al mis omdat ik chronisch iets vind van wat anderen zeggen en het vooral ook ernstig persoonlijk neem. Dan is het nog een kwestie van jezelf nemen zoals je bent, met al je grandioze en minder geslaagde onderdelen. Nou, ik praat graag over wat er zo fantastisch is aan mij, maar bij een gesprek over mijn tja.. hoe zal ik het eens zeggen… ‘werkpunten’, ja dat is wel zo veilig die benaming, dan haak ik af hoor. Dat is niet iets waar ik nou heel ontspannen van raak. Kwetsbaar durven zijn, heet dat. Weten dat je niet volmaakt bent en daar ook nog eens voor uit durven komen? Serieus? Dat ga je toch niet doen? Het zou beter Auw-ten-tiek kunnen heten, want als je naar jezelf moet kijken, dat is wel pijnlijk hoor!
Als ik Ernestine mag geloven, leeft het een stuk rustiger als je kunt accepteren dat je mens bent en niet alles goed kunt doen. Je mag fouten maken, want daar leer je van. Ik vind het allemaal erg ingewikkeld, maar ik heb begrepen dat ik dus alles kan doen wat ik wil, zolang ik maar bedenk dat ik in training ben en ‘fouten’ mag maken. Mooi! Dan hoef ik dus eigenlijk niet zo veel te wijzigen en kan ik gewoon doorgaan met me druk maken over alles en iedereen, want tja… dat ben ik. Gewoon mezelf! Geweldig toch!
Liefs,
Betty
