“Zeg, heb jij dat nou ook wel eens?” vraag ik aan een mede ambassadeur van vriendelijkheid. “Wat dan? ” vraagt hij. “Nou, dat je even naar jezelf kijkt en denkt oh dear… dat verdient niet echt de schoonheidsprijs van vriendelijkheid”. Hij bultert van het lachen en herinnert mij er fijntjes aan dat ik naast ambassadeur van vriendelijkheid ook nog een ‘mens’ ben, met een compleet pakketje humeurtjes. Natuurlijk weet ik dat zelf ook wel, maar ik dacht ik ga eens even bij de andere ‘heiligen’ navragen of zij wel eens een uitglij momentje hebben.
Misschien kwam het doordat ik het hoofdstuk “Wraak” in mijn boek over Betty aan het schrijven was, dat het incident zich voordeed. Ik had nog maar net mijn vingers van het toetsenbord afgehaald. Een heel epistel over hoe ik in mijn tijd van het daten mensen met slechts een enkele vingerdruk uit mijn leven kon gummen. Niet aardig, ik weet het.
Ik moest als ambassadeur een opdracht doen, door zoveel mogelijk andere ambassadeurs uit te nodigen als vriend in 60 seconden. Gezien mijn kennis van Faceboek, ging dat niet erg vlot, maar goed ik had de opdracht gedaan. In mijn ooghoek zie ik nog een vriendschapsverzoek staan van iemand. Ik had daar even niets mee gedaan omdat ik niet wist wie het was en daar nog even naar ging kijken. In een vlaag van vriendelijkheid dacht ik ‘Goh wat zal het, ik zeg ja”.
Nog een paar seconden later meldt de nieuwe vriend zich in mijn praatboxje. “Ik zie dat we vrienden zijn geworden…, maar ik heb geen idee wie je bent”. Betty was wakker geworden. Met haar handen in haar slanke taille stond ze met open mond naar het scherm te kijken. Pardon??? Ik voeg je toe, na een verzoek en je hebt geen idee wie je uitnodigde??? Ik probeer nog te dimmen, maar voor ik het weet staat er “Dus je vinger was uitgeschoten?” Het droge “Ja ik denk het” was nog meer olie op het vuur bij Betty. Alle valsheid komt in haar naar boven. Ze stelt voor om dan maar te ont-vrienden.
De verwachting was dat de persoon dat wel zou laten zitten, maar nee… “Ja dat ga ik ook doen was het antwoord”. Dat was de druppel. IJzig schreef Betty: “Ok.. leuk je gesproken te hebben”. Haar vinger zocht razendsnel naar de ont-vriend-knop. Met alle haast die ze had, drukte ze per ongeluk op de ‘nodig uit’ knop. Met stoom uit haar oortjes dan weer de ‘annuleer vriendschapsverzoek’ knop.
Tien minuten later zit ik achter mijn scherm. Ik kijk naar wat er gebeurd is en denk ‘Oh mijn God, waar was dit goed voor’. Waar is je compassie? Waar is je vriendelijkheid? En jij bent ambassadeur? Ga je schamen!
Dit was de reden dat ik de andere ambassadeur even vroeg hoe het bij hem zat. Het duurde wel een paar minuten voordat hij uitgelachen was, na het horen van mijn Betty actie. Hij is fan van haar, hoe ongelooflijk ook, hij mag haar wel.
Natuurlijk kan iemand zich vergissen… de overmatige reactie kwam alleen door de nogal lompe manier van doen, tenminste zoals mijn ego dat opvatte. Die meneer heeft geen flauw vermoeden dat hij op Betty’s knop had gedrukt en dat zij zo haar eigen omgangsvormen eist van ‘vrienden’. Misschien goed dat het zo loopt, want ik zou eigenlijk ook geen vrienden met Betty willen worden als ik hem was. Hahahaha. Hoewel… ze heeft ook haar leuke kanten, maar ze is pittig.
Oh ja.. uhm meneer… nog sorry van Betty… Ik heb soms mijn momenten en ja ik weet het… Ik ben ambassadeur van vrrrriendelijkheid en helaas daarnaast heb ik nog een erg actief egootje die zich graag met dingen bemoeit. Dus, voor wat het waard is.. sorry
