Misschien een raar onderwerp om tijdens een thee momentje bij de Intratuin te bespreken, maar mijn beste vriendinnetje en ik hadden het over begrafenissen. De aanleiding was een toch wel schokkend artikel over wat je al niet met as kunt doen en ik moest een enorme gierbui onderdrukken in het restaurant van de Intratuin. Ik zal de details voor me houden, maar ga er maar vanuit dat er hele bijzondere mensen zijn, met bijzondere ideetjes over het omgaan met de as van geliefden.
Je zou mijn vriendin en ik ook de namen Filo en Sofietje kunnen geven. Een onderwerp als ik net omschreef is stof tot een goed gesprek. Waarom niet nadenken over als je er niet meer zou zijn. Het is een beladen onderwerp, maar ook een zekerheid in het leven waar we allemaal niet onderuit zullen komen. Het houdt nou eenmaal een keertje op, ook voor mevrouwtje Happy Minds.
Ik was ooit eens op een begrafenis van de moeder van een collega. De band in het team was zo goed, dat ik het belangrijk vond om er als collega voor hem te zijn. De setting… een Surinaams familiegebeuren. Na de dienst, kwam vanuit het niets een brass band door het gang pad en de moeder werd met fraaie muziek naar haar laatste rustplek gebracht. Ik had kippenvel en dacht wauw… dat is nog eens geweldig.
Al kletsend over hoe we het eind van ons leven zouden vieren kwamen er toch wel grappige dingen op tafel. We beseften ons wel dat ons gevoel voor humor op het moment van de begrafenis niet per definitie bij de nabestaanden zou leven. Maar wat als je het gewoon op je eigen manier zou doen… Ik zou het wel fijn vinden als het niet zo’n treurige bedoeling was. Zo was mijn leven niet en zo zou ik ook niet mijn laatste momentje van ‘fame’ hier willen doorbrengen.
Het zal wel een dingetje zijn van mensen die de 40plus bereiken… nadenken over de laatste momentjes in het leven. Ik bedacht me dat het wel cool zou zijn als je een film zou laten zien met je levensoverzicht. De momenten waarop je je verrast voelde, verwonderd, een gat in de lucht sprong. Een soort epiloog zoals je dat in een boek tegenkomt. Een ‘wat ik nog even kwijt wilde’ stukje.
Een mooie oplossing hiervoor zou zijn het in kaart brengen van de bucketlist. Wat heb je gedaan voor dat je het aardse met het eeuwige ging verwisselen. Wat heb je beleefd, welke wensen kwamen uit. En hoe wil je dat de mensen jou zullen herinneren.
Gelukkig heb ik geen reden om nu al te denken dat het al zo ver is. Ik heb nog wat tijd en aan mijn bucketlist wordt gewerkt. Het lijkt me zonde om te gaan zonder mijn levensliedje te hebben gezongen en intens te hebben genoten van alle ervaringen die je elke dag weer gratis en voor niets op je deurmat krijgt.
Tot die tijd zeg ik… Jongens, maak er wat leuks terwijl je er nog gewoon bent. Have fun!
