Heb je mijn dossier niet gelezen? vroeg de bewoner waar ik mee in gesprek was. Ik was net begonnen bij een woonlocatie en bezig met mensen te leren kennen. “Nee.. dat heb ik niet” zei ik. De bewoner vond dat maar raar en eigenlijk ook wel onprofessioneel. Nou.. zei ik.. dus als ik jouw dossier open.. en lees wat jij dan hebt.. dan is dat wat je bent?” De bewoner keek me verward aan… Hoe bedoel je?
“Nou.. stel je hebt een diagnose gekregen, ik lees jouw dossier en daarna ga ik naar jou kijken met alleen maar dat stickertje in mijn hoofd… Dan let ik alleen maar op de tekenen die ik uit een boekje heb geleerd.. en niet op wie je eigenlijk bent.” Hm.. daar moest even over worden nagedacht.
“Weet je… ik kijk liever naar wie je bent en wat je zelf vertelt. Dan maak ik kennis met jou.. en niet met je diagnose.” Daar zat wat in volgens de bewoner.
Het ‘ik-ben-mijn-ziekte-syndroom’ is een fenomeen van deze tijd. Het is best prettig om een verklaring te hebben waarom je dingen hebt, of dingen niet zou kunnen. Alleen brengt dat ook een valkuiltje mee… Als daarna alles wat je doet of niet doet afhangt van ‘het stickertje’ dan wordt de wereld wel beperkter.
Ook is er nog het ‘arme-ik-syndroom’. Ook erg populair onder de mens van nu. Ik heb het zelf ook wel gehad, maar gelukkig heb ik een kuurtje genomen… en het voelt stukken beter.
Wat is dat dan.. het arme-ik-syndroom?
Het is het idee dat de wereld tegen je is en je slachtoffer bent daarvan.
Het probleem met dit syndroom is, dat het nooit stoppen zal. Het heeft een zelf vervullend karakter. De gedachtegang dat je zielig bent en bijvoorbeeld nooit een relatie zult krijgen, maakt dat je dat ook niet zult bereiken. Een arme-ikker is niet aantrekkelijk voor de vrijgezellenmarkt. Het werkt eigenlijk als een systeem waarbij je tralies om je eigen leven gaat zetten.
Is er een pil? Is er een boek? Is er een therapie?
Nee. De oplossing ligt heel dichtbij.. bij de arme-ikker zelf. Daarbij wil ik niet de pijn die iemand heeft doorstaan wegwuiven… Ik ben er alleen wel van overtuigd dat je zelf keuzes hebt om er iets aan te doen.
De Amerikanen hebben er een geweldige uitdrukking voor (de arme ik fase) the pity party. Feestje voor 1…
In mijn arme-ik -tijd leek iedereen meer inkomen te hebben, een leuker huis en een geweldige relatie. De focus lag erg op wat ik NIET had. Gelukkig heb ik geleerd dat door te kijken naar wat je wel hebt de wereld er anders uit zal zien en je invloed hebt op leven.
Ik heb geen baan.. dat klopt. Maar ik heb wel een leuk leven. Ik heb wat ik nodig heb, ik heb mijn positieve gedachten en ik heb tijd om te dromen en te bedenken wat ik wil. Ik zeg nu een Dankje-wel-feestje graag! Even mijn rijke-ik-syndroom vieren!
