Ik trek de deur achter me dicht en ben er weer klaar voor. Het armbandje om mijn pols checkend zet ik de eerste stappen richting de uitgang van mijn appartementencomplex. Ik neem de lift naar beneden. Een stemmetje in mijn hoofd zegt dat het be-lache-lijk is dat ik dat doe. Ik negeer het. Het is mijn guilty pleasure. Het kleine beetje luxe in de wereld van afzien. Ik doe het gewoon. Lekker puh! Door de voordeur en daar ga ik… op weg naar… het maakt niet uit, als ik maar stappen zet.
Sinds gisteren heb ik een professionele uitstraling. Echte sokken met letters erop. De L voor Links en de R voor Rechts. Het eerste dat in me opkomt is dat ik me bijna ongerust ga maken over het feit dat ik die sokken heb. Zou het voor mensen met een uitdaging zijn op het gebied van richting bepalen? Op zich heb ik al meerdere keren een nieuwe route gekozen, dus dat zou nog kunnen. Een rondje Google levert een geruststellend bericht op: De sokken zijn anatomisch gevormd. Een sok die zich naar je voet voegt, zal minder lubberen en uitzakken. Steeds vaker zie je paren met een linker- en een rechtersok, zodat ze nog beter aansluiten bij de vorm van je voeten. Ook zijn wandelsokken tegenwoordig vrijwel allemaal naadloos. (bron: www.trek11.nl). Gelukkig, het heeft een legitiem doel.
De look wordt compleet door stoere wandelschoenen met een vrouwelijk tintje (roze lijnen leuken het geheel weer een beetje op). Ik sta bij de parkeerplaats van het winkelcentrum, waar ik de nieuwe uitrusting kocht. “Ik ga wel naar huis lopen” zeg ik dapper tegen mijn vriend. Onhandig wiebelend tegen de auto trek ik eerst de heuse wandelsokken aan. De L aan de linkervoet en de R aan de rechtervoet. Ik moet er toch nog steeds om lachen.
Horde nummer twee… De schoenen aantrekken zonder de wandelsokken vies te maken. Ik heb het al warm gekregen van het voorover bukken en bedenk me dat het heel goed is dat ik mijn nieuwe pad heb gekozen. Weg van de overtollige kilo’s die vooral bij dit soort bezigheden toch voor een uitbarsting van hitte zorgen. Terwijl mijn vriend met de auto het parkeerterrein verlaat, zet ik de eerste stappen met mijn nieuwe ‘vrienden’ aan. Ik merk meteen dat mijn hielen de liefde nog niet voelen. Ik ben geen watje, dus ik stap stug door. Even doorbijten, dan loop ik ze vanzelf in.
Volgens mijn armbandje moet ik nog 5000 stappen. De uitdrukking ‘de moed zakt me in de schoenen’ komt mij nu wel heel realistisch over. Pfff. Ik stap stevig door en krijg zo waar een ritme te pakken. Alleen de onderkant van mijn in de sok met de letter R gestoken voet heeft er moeite mee, maar ik red het. Ik kom moe maar voldaan weer bij de lift en pak weer even mijn momentje. Nog 50 stappen (ja ik weet hoeveel het er zijn inmiddels van de lift naar de voordeur) en dan ben ik er!
Het zal duidelijk zijn, ik ben begonnen met stappentellen. De minimaal aangeraden hoeveelheid per dag is 10.000 stappen. De eerste paar weken was het zwaar aanpoten. Ik moest in de avond nog een flinke hoeveelheid stappen maken om aan het doel te komen. Gelukkig boek je snel vooruitgang. Met een wandelingetje tussen de middag kom ik met 90% van het doel gehaald thuis. Ik begin er zelfs lol in te krijgen. Ik haal inmiddels 15.000 per dag. Ik zeg er wel even bij dat dit wan-de-len is. Om te voorkomen dat mensen het idee krijgen dat ik als een springende gazelle door mijn dorp heen ren. Niets van dat alles. Ik zetten stappen.
Als ik na het eten buiten loop en mijn armbandje mij laat weten dat ik de 10.000 heb gehaald door te trillen en lichtflitsjes te geven, loop ik net even iets rechterop. Trots! Vorige week had ik een topavond. Ik had vlak voor dat ik ging slapen 17.680 stappen. Grrr. Geen rond getal. Ik ben in mijn huiskamer op en neer gaan lopen tot ik 18.000 had. Het zijn welgeteld 17 stappen, dus ik was wel even bezig. Het was het waard, met een grote glimlach op mijn snoetje ging ik slapen.
Met mijn flitsende nieuwe letter-sokken en de serieuze wandelschoenen ben ik de weg van gezond leven in geslagen. Ik zit in de lift, zeg maar… op weg naar de nieuwe versie van mezelf.
