Ik staar met totale verbazing naar mijn computerscherm. Slechts een enkel zinnetje zorgt voor een enorm effect in mijn leven. Dagen lang staarde ik naar dezelfde site en ineens was het zover… het zinnetje waardoor alles anders gaat worden. Over een paar weken woon ik in een ander huis. Het was wel de bedoeling, maar toch ook weer niet meteen. Ken je dat gevoel? Je weet dat je iets moet ondernemen om te zorgen dat het allemaal goed blijft verlopen in het leven, maar het blijft eigenlijk alleen bij dat weten. Verhuizen is een grote stap, dat moet je toch wel goed overwegen. Op de een na laatste dag van 2016 zat ik op mijn stoel te beseffen dat het echt waar was. Ik krijg een ander huis.
Mensen die ervaring hebben met het reageren op huizen zullen het gevoel kennen. Je sluit achteraan in de rij wachtenden. Als een huis net op de site is geplaatst en je ingelogd bent, zie je dat je nog hoog in de rij van belangstellenden staat. Een paar dagen later, klopt het realisme aan de deur… Je bent met een enorme vaart naar de onderste regionen van mogelijke huurders gekukeld. Maar deze keer ging het anders… Ik bleef in de top vijf staan. Dagen stond ik op nummer drie en keek hoeveel uren er nog over waren tot de sluiting van de reactietermijn. Vlak voor Kerst was het zo ver, ik had mijn positie in de top behouden en werd uitgenodigd om te komen kijken, als nummer vijf.
Ik was er al vroeg bij. Zo kon ik rustig om het complex lopen. Het was nog beter dan ik had verwacht. Landelijk met een vlonder aan het water, waar bankjes je een plek boden om heerlijk over het prachtige landschap te kijken. Mijn gemijmer werd bruut onderbroken door een oudere dame die op een fiets aan kwam rijden. “Komt u ook voor de bezichtiging?” Mijn normaal zo sociale inslag, schoot uit mij. Mijn lieflijk egootje kneep haar oogjes samen en bekeek ‘de concurrent’. De mevrouw wachtte niet eens het antwoord af en begon een stortvloed aan zinnen. Uit haar verhaal bleek dat ze niet echt veel snapte van de digitale wereld en gewoon op haar fiets was gestapt om het huis te gaan bekijken, zonder een uitnodiging te hebben. Dat weerhield haar er niet van om gewoon met de andere kandidaten mee naar binnen te hobbelen en de medewerker van de woningbouw tot wanhoop te drijven.
Zo’n groepsbezichtiging is een rare gebeurtenis. Mensen lopen door een leeg huis, niet wetende of de andere kandidaten hoger of lager op de lijst staan. De hoogst geplaatste kandidaat kan ja zeggen, maar dat betekent niet dat het dan al klaar is. De grote hoeveelheid bewijsstukken die je bij een bezichtiging moet inleveren, doen je bijna denken dat de FBI aan het werk is. Nee, de woningbouw laat niets aan het toeval over, ze vragen je het hemd van het lijf. De ongenode gaste was druk met de bezichtiging, of liever gezegd met de mensen van de bezichtiging. Aan iedereen die binnenliep vertelde ze haar verhaal om daarna weer naar de medewerker te stappen om nogmaals te horen wat ze had moeten doen. Ik zag mijn kans schoon om mijn papieren aan de medewerker te overhandigen, toen de mevrouw een nieuwe toehoorder had gevonden. “Alles is in orde mevrouw” hoorde ik tot mijn vreugde. Op mijn vraag hoe het nu verder zou gaan, kreeg ik niet echt een bevredigend antwoord. De medewerker wist niet wie er op de eerste plek stond en ik werd ook niet gebeld, maar moest de site in de gaten houden. Een beetje verbluft stond ik weer buiten.
“U moet de woning nog wel even accepteren op internet, mevrouw…” waren zijn laatste woorden. Een rare gewaarwording. Je staat op nummer vijf, gaat kijken en dan moet je JA zeggen, terwijl je niet weet of je kans maakt. Terwijl ik naar buiten loop, klik ik de site open op mijn telefoon en zie dat ik inmiddels op nummer drie ben aangekomen. Dat is bijzonder… Ik druk op JA en ga naar huis. Dagenlang zag ik mezelf op nummer 3 staan. Eigenlijk had ik de hoop al opgegeven. Ik zat alleen nog te wachten tot de zin ‘de woning is toegewezen aan…’ zou verschijnen. Dat gebeurde niet. Ik stond ineens op nummer twee!
Grote grutjes! Dat was spannend. Maar eens bellen met de woningbouw. “De gegevens van de eerste kandidaat worden nu gecontroleerd, als die niet in orde zijn dan krijgt u het huis…” vertelt een vriendelijke receptioniste. Ze zou me nog een aantal keren spreken, om te vragen hoe het ervoor stond. De tijd drong. De laatste dagen van de maand gleden weg. Als ik het huis zou krijgen, was het wel handig als ik dat voor de laatste dag van de maand zou weten, om de huur op te zeggen van mijn huidige huis. Om het kwartier keek ik op het scherm. Nog geen veranderingen. Tot het moment dat ik een 1 bij mijn naam zag staan. Een klein zinnetje meldde: U krijgt de woning toegewezen. Ik moest twee keer kijken. Het stond er echt.
Drie uur voor het sluiten van het kantoor van de woningbouw, hing ik weer aan de telefoon. De laatste vrijdagmiddag van het jaar… “Ik zal even kijken of er nog iemand op de afdeling verhuur zit, mevrouw…”zei de receptioniste. Gelukkig was er nog een mevrouw aanwezig. Om vijf voor vijf op 30 december 2016 open ik de mail met het voorlopig huurcontract en heb ik een afspraak om te gaan tekenen voor mijn nieuwe huis. 2017 begint … met een nieuw begin.
