Zondagochtend, een prachtige dag. De zon schijnt, maar is nog niet krachtig genoeg om de wereld aangenaam te verwarmen. Met spijt over het thuislaten van mijn sjaal sta ik samen met mijn vriendje midden in Amsterdam… te wachten op een moment waar ik al lang naar uitkeek. Een ontmoeting met mijn Australische vriend en sponsor van mijn boek. Eindelijk komt het appje, dat hij er is! Ik loop naar de plek waar hij is en spring voor zijn neus. We vallen in elkaars armen. Het was alsof ik een vriend omarmde die ik altijd al heb gekend.
Een jaar geleden leerde ik hem kennen via de facebook pagina van de ambassadeurs van Life Vest Inside. Hij drukte op een dag per ongeluk op het knopje ‘bellen’ van Messenger en ineens had ik een telefoongesprek met Australië. Ik was verbluft. Het klonk alsof hij maar een paar huizen bij mij vandaan zat. Er zouden nog vele gesprekken volgen. John werd een vast onderdeel van mijn leven. Lief en leed werd gedeeld. Ik had gekscherend een appje gestuurd toen hij in Engeland zat. “Het tijdsverschil is nu nog maar een uur!” Normaal zit er 10 uur verschil tussen hem en mij en is het een beetje schipperen met communicatie.
Mijn boek brandde in mijn tas. Het eerste gedrukte exemplaar in het Engels was voor hem. John had de meeste hoofdstukken al gelezen en geholpen met de schoonheidsfoutjes. Elke keer als hij zijn feedback stuurde stond er steevast bij “I love Betty!” John was een fan van mijn egootje geworden en smulde van elke hoofdstuk dat hem werd voorgeschoteld.
Met slechts een paar uur te spenderen in Amsterdam, sprongen we in een rondvaartboot om John toch een indruk van de stad te geven. Daar zat ik dan, met twee mannen in een boot. Eentje was de toerist, de ander een man met een nieuwe camera… Jullie zien het plaatje? Om de haverklap hing er eentje uit het raam, de ander stond in het gangpad om toch nog net dat ene kiekje te pakken.
Het voelt gek om in Amsterdam te lopen met een toerist… want mij tref je niet in Amsterdam aan zonder een specifieke reden… We hoppen van de hop-on-hop off boot af en lopen richting Leidse Plein. Pannenkoeken zijn een must.. als je voor het typisch Hollandse tintje gaat.
Een ritje met de tram bracht ons weer in de buurt van het Centraal Station. Nog even een kroket in onze Australische vriend geduwd, om de experience compleet te maken. Zo zaten we een paar uur later weer bij de vertrekplaats van de bus. “I hate goodbye” zegt John als hij mij voor de tweede keer een reuze knuffel geeft. Ik ken hem… hij weet ook nooit hoe hij op moet hangen als we elkaar bellen. Hij blijft net zo lang dingen zeggen tot ik ophang.
Als ik ’s avonds mijn schoenen uitdoe en mijn stappenteller meldt dat ik meer dan 10.000 stappen zette… verkeer ik in een soort roes. Het is echt gebeurd! Ik heb mijn vriend gezien!
Vandaag begint hij aan zijn reis terug naar Australië. Vierentwintig uur reizen… Er zit weer meer dan een uur tijdsverschil tussen ons. Misschien komt hij van de zomer met zijn vriendin naar Europa. Ik kijk er naar uit. Soms kom je mensen tegen die een instant plekje in jouw hart innemen. John is daar eentje van.
Wat een mooie ontmoeting!
