“Zou jij ons misschien willen helpen bij de training?” was de vraag die ik kreeg. “Dan ben jij gewoon iemand waar we aanbellen en die we komen informeren over alle mogelijke regelingen in de stad…” Er komt een glimlach om mijn mond, een glimmertje in mijn ogen… Ik zie het al helemaal voor me. “Natuurlijk wil ik jullie wel helpen!” Gisteravond was het zo ver. Ik was de bewoonster waar ze nog lang over na zullen denken…
Jullie mogen een open vraag en een gesloten vraag stellen en daarna vatten jullie samen wat de bewoonster gezegd heeft. Dat was de opdracht. Vol goede moed startte de eerste kandidaat. “Mevrouw Jansen, wat fijn dat ik even bij u binnen mocht komen…” Een paar regels verder nam ik een hap lucht en ik ging los… “Ja, weet u, het valt ook allemaal niet mee.” ” Als je zoals ik alles alleen moet doen en dan heb ik ook nog eens niet zo veel te makken, ja dan heb je het best wel zwaar.” De toon was gezet.
De bedoeling was dat de kandidaten zouden raden welke problemen ik had door om en om vragen te stellen. Innerlijk zat ik te gieren om de reacties van de kandidaten. Elke keer voerde ik ze weer een stukje nieuwe informatie erbij, zodat duidelijk werd waar ze eventueel naar door konden verwijzen. “Ja… en dan heb ik ook nog weke delen reuma, nou ga dan maar eens in de ochtend enthousiast zitten zijn… op zo’n prut cursus van de bijstand!” “En weet u wat die muts van de gemeente zei… nou… dat het tussen mijn oren zit!”
Het verhaal werd steeds kleurrijker. De kandidaten moesten steeds meer moeite doen om nog iets met de bewoonster te kunnen, want ik werd steeds lastiger. Er kwam een hond bij die ik niet uit kon laten, vrijwilligerswerk dat ik moest doen maar ja… ik had ook nog weke delen reuma… “Nee mijn buren die vraag ik niets, die mensen sporen niet hoor!” “Een praatgroep?” “Wat moet ik daar dan… naar problemen van anderen luisteren?” “Nee dank je feestelijk meneer!” “Ik heb genoeg aan mijn eigen sores!”
De zin “Het valt allemaal niet mee (met een kleine pauze voor het dramatische effect)…. als je alleen bent” is er geloof ik wel dertig keer uit gekomen bij me.
“Wat wilt u eigenlijk wel?” vroeg een kandidaat “Nou gewoon… u weet wel…” Vager dan dat kon natuurlijk niet. Een uur lang hebben ze zitten ploeteren op mevrouw Jansen.
Het was voor de kandidaten enorm leerzaam. De kans dat ze mevrouw Jansen tegen zullen komen is klein, maar het was goed om een keer te kunnen oefenen op iemand die wel erg complex in elkaar zat. Ik heb zitten smullen. Heerlijk los gaan in een karakter.
Na afloop komt een van de kandidaten naast me staan. “Wat ben jij een kreng zeg!” Ik lach… zou ik ooit zoiets meemaken als ik actrice zou gaan worden? Mensen die mij en de rol die ik vertolk niet meer uit elkaar kunnen houden? Dan eerst het script maar goed lezen voor ik ja zou zeggen:)
