Ik had ze al zien staan met hun klappers en normaal ontwijk ik ze. De enquete-mensjes. Ik sta te wachten om koffie te drinken met mijn vriendinnetje. Een begrafenisauto rijdt het plein op en ik sta te kijken… Ik hoor van voorbijgangers dat er een marktkoopvrouw is overleden is. Een laatste groet aan haar geliefde plek, bedenk ik me. Ineens staat ze daar… met een brede glimlach. De enquete mevrouw. “Heeft u zin om te proeven?”
Ik twijfel even… “Als mijn vriendin ook mee wil, dan wil ik wel komen proeven” zeg ik tegen de proefmevrouw. Ik krijg een lijst te zien met te proeven producten. Kipfiletdijlapje… wat een geweldig woord eigenlijk. Shashlick, speculaasjes, bananendrink. Alleen de Griekse maaltijd salade met olijf en geitenkaas gaat het niet redden om over mijn lippen te komen. Dat is een no-go.
Daar zaten we dan, aan een tafel als proefkonijn. Ik krijg een bordje met kleine crackertjes voor me en een glaasje water. Soms is mijn haarkleur helaas bewijs dat ik niet altijd uitblink in briljantheid… Ik lik aan het koekje, neem een hapje en fluister tegen mijn vriendin dat het een flauw koekje is. Het koekje bleek voor het neutraliseren van de smaak te zijn. Hahahaha.
Er verschijnt een oranjekleurig vacuum verpakt product op tafel. Is dit product qua uiterlijk ‘zeer aantrekkelijk’ of ‘aantrekkelijk’, ‘gaat wel’ of ‘niet aantrekkelijk’ vraagt de proefmevrouw. Ik kijk ernaar en tja, als ik eerlijk ben is niet helemaal goed zichtbaar wat er in zit. “Weet u, ik ben niet zo van het koken en als ik het wel doe dan is het met de ‘pling’ methode.” begin ik. “Dus als dat wat er uitkomt maar aantrekkelijk is, vind ik het prima. Er komt een ‘gaat wel’ op het papier te staan. Daarna verschijnt het product als het bereid is… “Dat ziet er al beter uit” zeg ik. “Nou dan even de ‘bite’ testen” zegt de proefmevrouw als ze mij een bordje met een stukje kipfiletdij toeschuift. Ik neem een hapje en eerlijk is eerlijk, het smaakte prima.
De shashlick was ook heerlijk, de koekjes gingen ook nog wel, tot ik aan de bananendrink toe was. Een sterke walm kringelde naar mijn neus. Een overdosis aan bananensnoepjeslucht! “Proef maar even” Ik neem een slok en mijn vriendin kon haar lachen niet meer houden. “Getver!” “Dat is niet lekker!” De proefmevrouw had pen klaar om al mijn emotie over dit product te noteren. “Wat is er niet lekker?” “Nou het is zuur terwijl de lucht mierzoet is …”
Als dank voor het uitlenen van mijn smaakpapillen kreeg ik een gratis product mee naar huis. Natuurlijk wel om te… proeven. Zo zat ik gisteren aan de maaltijdsalade met bacon en ei en een pen en invulformulier om vooral al mijn bevindingen te noteren. We hadden de proefmevrouw al gewaarschuwd dat ik een van de kieskeurigen ben. Zit er iets ondefinieerbaars in eten, dan tik ik er met mijn vinger tegen en lik dan aan mijn vinger, om te voorkomen dat ik iets vies in mijn mond steek. Zo ook bij de maaltijdsalade. Zwarte bolletjes, een hele laag… Uhm… geen idee wat het is. Ik heb er aan gelikt en was niet verheugd. De kliko had een goede dag… toedeledokie zwarte balletjes… De rest van de salade heb ik keurig opgegeten en beoordeeld.
Zo werd een koffieafspraak een proefsessie, wie dat dat gedacht bij het ontwaken… Elke dag proeft weer anders, als ik er over nadenk… Wat heerlijk eigenlijk, zo veel smaken in de dagen. Hmmmm.
