Ik weet niet of jullie dat ook wel eens meemaken, dat je ineens mensen of gebeurtenissen uit het verleden weer vers op je netvlies ziet verschijnen. Het kan een foto zijn die je op Facebook ziet, of iemand die je ineens herinnert aan een verhaal… Mij overkwam dat de laatste tijd nog al eens. Struikelen over iets dat al achter je ligt…
Struikelen is niet vallen… lees ik ergens. Ja, daar zit iets in. Je loopt, je ziet iets niet, je struikelt en je herstelt je net op tijd, voordat je op je snuitje gaat. Er zit dus nog een kans in dat je invloed hebt op de uitkomst van iets… Interessant.
De Intratuin, het restaurant, twee vrouwen en koffie… De situatieschets van een ‘werkoverleg over het leven’. “Dus… het leven…” begin ik. “Ja, het leven…” antwoord mijn vriendin zuchtend. De zucht verklaart een hoop bij ons, eigenlijk alles. Dan is het weer zo ver, dan hebben we een struikelmomentje achter de rug. We wisselen verhalen uit over wat er gebeurde. Een verhaal uit het verleden komt zonder aankondiging zo aanwaaien.
Ik vertel mijn vriendin dat ik eerst mijn schouders ophaalde over het verhaal, maar tien minuten later met een ego zat dat de hele inrichting in mijn bovenkamertje aan het verbouwen was. Ik beschrijf hoe alle oude details naar boven kwamen en hoe mijn ego teksten riep over de situatie. “Heb je dat dan ook, dat je zo’n vlaag aan emoties krijgt erover, het dan weer wegebt en dan weer opnieuw opkomt zetten?” “Hm hm…” mijn vriendin knikt bevestigend.
Bijzonder hoe je een nekaandoening kunt krijgen als je maar achterom blijft kijken naar verhalen die achter je liggen. Vandaag is vandaag en het verhaal van toen is nu niet meer aan de orde, behalve in de ogen van het ego, die het heel fijn vindt om het archief weer eens op te ruimen en alle nare, pijnlijke en negatieve details nog eens door te nemen. Als je je afvraagt wat het oplevert… dan is dat bitter weinig. Een zere nek, dat is een feit!
Gelukkig dat er thee bestaat en vriendinnen om een werkoverleg mee te houden, zodat we de blik weer naar voren richten en kijken naar wat er allemaal nog voor ons ligt.
Op de parkeerplaats van de Intratuin knuffelen we even en laten een klein zuchtje, deze keer van opluchting. Het voelt als een nekmassage na overmatig achterom kijken… We kunnen er weer even tegen, de neuzen staan weer naar voren en de egootjes zijn weer gesust…
