Mijn eerste uitdaging in mijn nieuwe baan was het organiseren van een feestje. Je kunt daar nog pittig druk mee zijn, kan ik melden. Voor de aankleding had ik muziek nodig. Een accordeonist leek me passend. Gezellige klanken, nostalgische liedjes… ik zag het helemaal voor me. Waar vind ik een accordeonist… een tip van een oud collega: de accordeon vereniging. Ik had het helemaal geregeld tot een dag voor het feestje de meneer die kwam spelen opbelde. Hij kon niet komen, maar… er was nog hoop. Fred!
“Spreek ik met Fred?” vraag ik. “Ja in eigen persoon” klinkt het aan de andere kant van de telefoon. Ik ben gevoelig voor tonen en stemmen en ik voel het aan, Fred is een leuk mens. Ik kon hem bijna voor me zien met lichtjes in zijn ogen van de pret die hij heeft. Ik had gelijk… Als ik zijn hand schud in de hal zie ik de lichtjes in zijn ogen.
Fred had alles bij zich wat hem dierbaar is. Zijn vrouw en zijn accordeon. De koffer die hij op een klein karretje heeft gaat open. “Oh mijn moeder had ook zo’n oude koffer voor de zomer of winterkleren” roep ik enthousiast. “Oude koffer? Zeg… dit is niet zo maar een koffer!” roept Fred. “Oh, excuses, ik bedoelde nostalgisch” corrigeer ik snel. Een bulderlach volgt. Fred pakt ondertussen een kussentje. “Dat is voor mijn vrouw, zodat ze zacht zit”. Ik smelt. Hoe attent van hem. “Ze gaat overal mee naar toe, want ze kan niet zonder mij”. De vrouw van Fred zegt met een glimlach: “Ja, anders weet hij niet waar ik uithang…” Het kwartje valt bij mij. De vrouw van Fred is beginnend dementerend.
Fred neemt plaats op zijn speciale krukje en de klanken vloeien uit zijn accordeon de ruimte in. De sfeer wordt gemaakt, de gezelligheid stroomt. Ik sta te genieten van de muziek en van Fred. Af en toe liep ik even langs bij Fred en stopte even een stukje kaas in zijn mond. “We moeten de muzikant wel blijven voeren he” grap ik. Fred lacht.
Twee uur lang heeft hij zonder pauze zitten spelen. Liedjes uit een ver verleden. Ik heb bewondering voor hem. De manier waarop hij omgaat met de dementie van zijn vrouw. Bijna praktisch… Als het lastig wordt om haar alleen te laten, dan neem ik haar gewoon mee toch? Dat is een mooie manier om iets dat toch best zwaar is om te keren.
De vrouw van Fred vertelt dat ze veel vrijwilligerswerk heeft gedaan en het zo leuk vond om nu eens in ons gebouw te zijn. Ze is inderdaad in het hart van de vrijwilligerscentrale. Misschien heeft het zo moeten zijn dat zo’n mooi stel mensen de receptie voor vrijwilligers kwam voorzien van mooie muziek en vooral met hun bijzonder band met elkaar.
Als het feestje afgelopen is, pakt Fred al zijn dierbare bezittingen op en wandelt naar zijn auto. “Lekker, even een stukje wandelen samen” zegt hij.
Als ik mijn zeer vermoeide voeten in mijn zachte slobsokken heb gestoken en de dag nog even langs mijn gedachten laat gaan, zit ik met een glimlach op mijn gezicht. Ik ben blij met het succesvolle verloop van mijn uitdaging, maar ook dat ik Fred mocht ontmoeten.
