Vijf tips tegen Kerst scheidingen… Ik lees het en denk ja… ik kan het me indenken. Kerstdagen zijn pittig. De verplichtingen, de ‘ik moet nog van alles doen voordat het Kerst is-modus’. Zelfs zen-goeroes schrijven over hoe je vooral stress-vrij kunt blijven tijdens deze tijd van het jaar. Toch bijzonder als je bedenkt wat ooit de bedoeling achter welgeteld twee dagen met Kerst is.
Ik vraag me wel eens af wat de drie wijzen uit het Oosten zouden vinden van Kerst anno 2015… Stel ze zouden op station Zevenaar staan en zien hoe druk het is in de trein. Mensen met tassen aan de armen, rennend naar de volgende aansluiting, bliepende geluidjes bij de uitcheckpaaltjes op het station… Om daarna onzichtbaar mee te lopen met een willekeurig mens met een man, twee kindjes, een hond en Kerstmis vlak voor de deur…
“Nee, dat kan niet.. want dan moet ik eerst Charlotte naar het kerstdiner brengen op school en dan meteen door naar Tim die bij de opvangmoeder zit…” Een moeder loopt met stevige pas met in haar ene hand haar Samsung S6 en in de andere hand een boodschappentas. Ze houdt haar telefoon tussen haar oor en haar schouder om haar sleutels te zoeken. “Daarnaast moet ik dus voor Charlotte een voorgerecht maken voor dat kerstdiner en ik ben al laat…” “Als jij nou even zorgt dat Tim opgehaald wordt…” De sleutels vallen op de grond en met een zucht zet de moeder de tas neer. “Laat maar… ik doe het zelf wel”
Als het bijna nacht is, zit de moeder uitgeput op de bank. “Zeg, wat eten we eigenlijk met Kerst?” hoort ze naast zich. De drie wijzen kijken door het raam naar het tafereel. Ineens knapt er iets, de vrouw staat op en loopt naar de kerststal toe. Ze staat voor zich uit te staren. “Waar gaat het eigenlijk mis met Kerst…” vraagt ze zich af. Ze ziet drie schimmen voor het raam, waar een stralend wit licht van af lijkt te komen. “Weet je lieverd…we gaan het dit jaar eens helemaal anders doen…” zegt ze ineens.
Ze geeft de telefoon aan haar man. “Bel jij jouw ouders maar, dat we niet komen, dan bel ik de mijne.” De man kijkt verbluft naar zijn vrouw. “Maar schatje… je weet hoe mijn moeder is…” “Ja, dat weet ik, zeg maar dat we de Kerstgedachte gaan volgen, dat we heel veel van hen houden, maar dat we er niet zullen zijn.”
Opgewonden dartelen de kinderen naast hun ouders op 1e Kerstdag. “Waar gaan we naar toe dan, mama?” “Naar de echte Kerst” zegt de moeder. Ineens staan ze bij een grote hal, waar rijen tafels klaar staan.
’s Avonds liggen er vier mensen en een hond uitgeteld op de bank. “Mama…” “Ja…” “Dit was de echte Kerst he…” “Ja lieverd, dit is waar Kerst voor bedoeld is. Voor het laten spreken van je hartje voor anderen.” “Dit is was de beste Kerst ooit, schat” fluistert hij in haar oor terwijl hij over haar wang strijkt. “Ik weet het liefje” zegt zij terwijl ze het licht bij het raam even op ziet lichten en langzaam weg ziet trekken.
Er staan drie mannen bij het incheckpoortje van station Amsterdam… gebiologeerd te kijken naar waarom het geen -bliep- zegt… “Zeg Baltazar… hier gaat Kerst ook een beetje de mist in…” Ze laten drie kadootjes achter bij het poortje en stappen de nacht in.
