Jippie!

“Ik zou bijna een dansje doen!” hoor ik mezelf zeggen door de telefoon. “Nou, dat mag hoor” zegt de mevrouw die mij opbelde.  Waarom ik de neiging tot dansen kreeg? De mevrouw belde op met goed nieuws.  Ik nam met een lichtelijk verhoogde hartslag de telefoon op en eigenlijk al mentaal voorbereid op “Tja, ik heb niet zo leuk nieuws voor je” zoals ik al menigmaal had gehoord na een sollicitatiegesprek. Maar deze keer bleef het uit. “We willen graag met jou verder…” klonk het. Ik ben niet gauw op zoek naar woorden, maar deze keer wel.

Na veertien maanden,  honderd sollicitaties is het dan zo ver. Ik ga weer tot het werkende soort behoren. Dat is een gek idee.  Ik heb me niet verveeld, dat mag duidelijk zijn, gezien het aantal blogs op deze site en het feit dat ik een boek in twee talen schreef.

Wat ik ga doen? Ik ga ondersteunen bij een afdeling van de vrijwilligersorganisatie waar ik al actief was, maar nu in een betaalde functie.

Vanmorgen was ik even bij mijn nieuwe werkgever. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik een warm welkom kreeg. Ik werd aan iedereen voorgesteld, kreeg een Sinterklaas kadootje en binnen een uur nadat ik weer thuis was had ik een mailtje waarin  alle afspraken die waren gemaakt stonden uitgewerkt en nog geen paar uur later was de inlog voor het systeem al geregeld. Kijk… Daar kan ik dan weer enorm blij van worden.

De kerstborrels vliegen me om de oren. Ik geloof dat ik er al vijf gescoord heb en nog een bedrijfslunch. De laatste maand van het jaar is natuurlijk ‘met de neus in de boter maand’.

Wat is het leuk om weer officieel ergens bij te horen. Ik kwam niets te kort hoor. Voor een vrijwilliger wordt goed gezorgd bij de organisatie waar ik nu ga werken. Dat mag ook wel, want zonder hen zou er heel veel niet mogelijk zijn.  Zo zie je maar, dat het altijd wel weer goed komt, soms als je het niet meer verwacht.