Het begon ooit met de macaronisaus. De lettertjes op de achterzijde van het zakje waren niet meer te lezen voor me. Zucht. Daar sta je nog geen veertig jaar oud met een leesbril voor de saus… Hoe niet leuk is dat? Daar lag de leesbril, in de la van de keuken. Te wachten op de volgende verpakking die ik met een hulpmiddel zou moeten gaan benaderen.
We zijn inmiddels acht jaar verder. Ik pak de leesbril uit mijn tas en zet hem op mijn neus. Kedeng. De bril ligt op tafel… Er is een pootje afgebroken. Ah.. jeetje, net die leuke met mijn zonnebloemmotiefje, zucht ik. Geen nood… Ik loop naar het doosje met prullen op tafel en haal daar mijn tweede bril met een rood tijgerprintje uit het bijpassende hoesje. Klenggg. Er ligt een glas op de grond. “Dit geloof je toch niet…” roep ik uit. “Twee brillen op dezelfde dag naar de Gallemiezen!” Ik loop naar mijn handtas om daar de hele eenvoudige rode uit te halen. Het laatste exemplaar in huis… Ik pak hem voorzichtig beet, want tja, drie keer is scheepsrecht… maar gelukkig, hij blijft heel. Pfieuw.
Het punt is aangebroken dat ik niet meer zonder leesbril +1 kan. Appjes zijn wazig, de toetsen op het toetsenbord van mijn telefoon raak ik steevast op de verkeerde plek, mailtjes zijn niet leesbaar… Ik moet het toegeven, ik ben veroordeeld tot leesbrilletjes. “Misschien moet je eens naar de opticien?” zegt mijn vriendje. “Ja, maar als ik dat doe, krijg ik vast zo’n hele dure bril, die ik dan ergens laat liggen of waar ik ongetwijfeld op ga zitten…” “Ik behelp me nog wel even met een lading goedkope habbi-zwabbi-brillen”.
Met maar een enkel exemplaar in huis, moet ik goed opletten waar ik dat ding dan laat. In de plaatselijke supermarkt hangen allerlei handige hebbedingen tussen de maandverbandjes en schuursponsjes. Ik zie de brilletjes. “Ha, gered!” Ik pak een bril van de slinger met haakjes en ja, daar gaan we weer. Geen bril mee. Ik hou de bril veraf, kantel hem alle kanten op. Welke sterkte is het? Het glimmende transparante papiertje erom helpt ook niet echt… Ik meen een +1 te lezen. Ik frummel de verpakking eraf en een zuchtje van verlichting glipt uit mij. “He.. lekker”. Met de +1 op zoek ik nog een exemplaar (maar dan een andere kleur natuurlijk). Ik zou bijna zeggen ‘het oog wil ook wat’. Helaas is het niet zo’n mooie als mijn zonnebloemversie, maar ja… Ik heb in ieder geval weer twee extra brilletjes.
Ik neem mezelf voor als het nieuwe jaar start, ga ik naar de opticien. Ik wil wel zo’n bril met gewoon glas en een leesstukje. Oh ja en een touwtje erbij dan. Daar ben ik nu nog niet aan toe… Dat ziet er niet uit! Hoewel…. ik zag al weer een hippe variant . De click bril. Er is nog hoop!
