“Goede morgen dames en heren” echoot het door mijn hoofd… en daarna voel ik zweetdruppels vanaf de zijkant van mijn gezicht langs mijn kaaklijn naar beneden glijden… Mijn mond is droog, mijn keel is dicht… De volgende zin komt niet… In mijn hoofd zoek ik naar die zin.. Ik weet het wel.. Ik heb het wel dertig keer geoefend… Waar is die volgende zin??? Paniek???
Ineens schiet ik wakker en zit rechtop in mijn bed.. Oh gelukkig.. ik droomde..
Ik hoor mijn collega van mijn vrijwilligerswerk aan als ze vraagt of ik misschien zin heb om een presentatie aan elkaar te praten. “Echt iets voor jou… toch” zegt ze vrolijk. Ik voel mijn gedachten razendsnel gaan. Ja uhm.. ik denk weer razendsnel en mijn egootje zit op het puntje van haar stoeltje al klaar om de stroom aan angstige teksten op mij los te laten. Maar die kans krijgt ze niet.. want voor ze haar mond open kan doen hoor ik mezelf zeggen.. Ja.. leuk! Ik maak wel even een tekst en dan mail ik je die zo. Betty blijft met open mond op haar stoel zitten… Nee.. dat heb je niet gezegd!
Een tekst maken is niet het probleem… ik schrijf nogal graag. Maar dan nog het overtuigend brengen terwijl dat lieve wezentje in mijn hoofd heen en weer loopt en alleen maar kreetjes slaakt als ‘oh jee, oh jeetje’. Daarna komt de modus van oude ervaringen als ze me er fijntjes op wijst dat bij een speech die ik ook hield ik dichtsloeg. Ik! mevrouwtje spraakwater, mrs. bijdehand! Oh ja en weet je nog dat toen je linkerarm eruit zag alsof je een handicap had… Ik zucht even diep en zeg nog net niet hardop… Betty… hou je mond!
De grote dag breekt aan. Ik ben er klaar voor. Met een positief liedje in de auto rij ik naar de locatie. Ik loop rond en maakt praatjes en ineens is het zo ver… Showtime. Ik herinner me nog even de lamme arm van de speech en besluit meteen op mijn handen te letten.
De eerste zin komt er uit, de tweede ook en ineens… zegt op de achterste rij een oude man.. Als u niet hard praat kan ik u niet horen. Betty krijgt een rolling. Ik was bij de 2e zin! Mijn opening was subliem, goed getimed en de spanning werd opgebouwd! Kan die man niet weg??? Ik besluit een paar stappen naar voren te doen en voor mijn gevoel bijna te schreeuwen.
Ik pak de draad op en maak de leuke opening af en de woorden blijven komen. Niet helemaal zoals op mijn blaadje, maar ik weet van vorige keren dat dat ook niet natuurlijk zou zijn. Het verhaal komt er goed uit en als ik mijn laatste zin ‘dan geeft ik nu het woord aan mevrouw….’ uitspreek valt er iets van me af. Yes!!! Ik heb het gedaan.
De rest van de ochtend loop ik ontspannen tussen de mensen door en doe alsof ik het al jaren doe.. Bij de einddiscussie sta ik voor de groep mensen en voel hoe ik gewoon mijn podium pak alsof het doodnormaal is. Geef mensen het woord, geef zelf commentaar en voor ik het weet zit ik weer in de auto naar huis. Wow.. dat was de eerste echte keer van hopelijk nog meer keren die volgen, want het is de richting die ik op wil.. het podium pakken om te inspireren.
En Betty die haalt opgelucht adem.. en is blij dat we het overleefden. Ze zal nog wel vaker naar lucht gaan happen als ik meer ga oefenen met presenteren. Dat lukt op zich aardig, zolang zij zich er maar niet mee gaat bemoeien.
Toppie..
Go 4 it!