“Niet zo snel, niet zo snel!” roep ik. “Het komt goed mevrouwtje, gewoon blijven lopen”… zegt Werner. Mijn hand knijpt in de schouder die ik vasthou. Ik vind het eng. Ik… mevrouwtje bijdehand, die altijd haar woordje klaar heeft… Ik… Als ik eenmaal op een stoel zit denk ik ‘waar ben ik aan begonnen’…
Een paar uur eerder… “Ik heb een sollicitatie bij een organisatie die met blinde en slechtziende mensen werkt…” vertel ik. Er ontstaat een gesprek over hoe het is om niet goed of helemaal niet te kunnen zien en dat het voor ons zo moeilijk voor te stellen is. Impulsief roept mijn ICT prins “Laten we naar dat ene gaan… waar je in het donker eet..”. Anderhalf uur later sta ik in een situatie waar in een polonaise het avontuur gaat starten.
De ober had een grapje gemaakt naar zijn collega… “Ik ben in zo’n bui… dit wordt lachen vanavond”. Ik moet er even bij vertellen dat het personeel blind of slechtziend is, dus… zij hebben het voordeel. Wij.. zijn de beperkten in deze setting. Ik grap naar de ober.. dat had je nou niet moeten zeggen…
De ober heeft er flink de pas in als ik met mijn hoofd door de zware gordijnen ga en ineens is het daar… totale duisternis. Ik voel mijn nekharen omhoog gaan. Ik probeer me te focussen.. maar op wat?? Het feit dat ik ergens heen geleid wordt is eigenlijk het grootste issue. De ober loopt en loopt en ik hou me aan de schouder vast. Totaal vertrouwend op iemand die ik niet ken… Wow… Betty is in alarmfase 1, code rood, reddingsboten klaar… Ze gaat flippen!!!
Er lijkt geen eind te komen aan de tocht naar de tafel. De ober vertelt dat we er zijn en dat ik de stoel moet vastpakken. Totaal hulpeloos voelt ik langs de rand van de leuning en ik denk als er camera’s hadden gehangen het een hilarisch beeld opgeleverd had. Als iemand die moet bevallen sta ik in een voorovergebogen houding en probeer zonder te vallen op de stoel te belanden. Plof! Ik zit.
Als een getraind gastheer steekt de ober zijn verhaal af en legt uit hoe het allemaal werkt. “Als er iets is… roep dan gewoon maar mijn naam”. Ik zit in een roes.. wat heb ik gedaan? Waarom moest ik zo nodig weer experimenteel bezig zijn… Mijn blinde date vindt het allemaal reuze leuk en legt romantisch zijn arm om me heen. “Leuk he…” zegt ie. Ik moet Betty temmen.. en probeer kalm te zijn. “Nou.. uhm.. ik vind het allemaal wat spannend”.
De workshop omgaan met emoties was toch wel handig. Ik schakel over naar ‘nieuwsgierig kijken’ en vertel wat ik ervaar. Het allerergste van dit avontuur vind ik eigenlijk het besef dat je als mens dus behoefte hebt aan zekerheid en overzicht. Ik in ieder geval wel. Deze situatie heeft geen van beide elementen. Het is zitten in een zwart gat, luisteren naar de omgeving. Je gaat over op andere zintuigen om te ontdekken wat er gaande is.
Het voorgerecht arriveert… Ik had al een tijdje met mijn vork in mijn hand gezeten, om te garanderen dat ik gereedschap had als ik de uitdaging aan zou gaan. Op de tast zoek ik het bord en uiteindelijk ben ik met mijn vinger gaan voelen. Wat ligt er op het bord… Moet ik er nog even bijzeggen dat ik een bijzondere eter ben, die erg goed weet wat ze NIET wil eten en vooral niet dol is op overmatig gekruid eten of koks die met bijzondere smaken aan de haal gaan. Ik doe mijn wijsvinger vooruit… ik leg hem op iets en tik er dan even op. Tik, tik tik , ik lik aan mijn wijsvinger … het risico van iets vies aan treffen beperkend. Als ik het niet kan thuisbrengen… nog een keer, maar dan iets harder drukken… om zo te bepalen wat het is. “Het is biet!” zeg ik. Hm.. oke.. ik leg de biet weg. De biet valt onder de categorie NIET. Zo voel ik door het voorgerecht en ik heb geloof ik welgeteld een hap rosbief genomen.
De ober had een lachje in zijn stem toen hij de fles water met twee glaasjes op het midden van de tafel zette. Succes gewenst, was zijn opmerking. Inmiddels heb ik gemerkt dat je veel meer kunt dan je denkt. Het is mij gelukt om in het donker een glas water in te schenken zonder te knoeien 🙂
“Halloooowww… Jeroen hier” hoor ik. De tweede ober doet zijn intrede. Jeroen heeft wel gevoel voor theater en kwebbelt gezellig. Hij zet het hoofdgerecht neer en weer zoekt mijn vinger naarstig naar iets eetbaars. Ik ontdek iets dat op vlees lijkt. Tik tik tik… lik. Hm ja.. ok.. dat zou vlees kunnen zijn. Ik neem een hapje. Ja.. het is vlees, De vorm lijkt op kipfilet, maar de smaak brengt me in verwarring. “Ik zit toch geen duif te eten”, zeg ik wat huiverig. Even later raakt mijn vinger een ovaalachtig blokje. Tik tik tik.. lik.. vlees. Een hapje. Brrr lamsvlees, op het lijstje NIET. Ik laat het bord verder voor wat het is want ik voel allerlei rare vormen en Betty wint. Ze loopt de ijsberen in mijn bovenkamertje, voortdurend kreetjes slakend van “ieuw”, “jakkie” , “oh jeetje”.
Als de ober het hoofdgerecht weg komt halen en vraagt of het lekker was, zegt mijn ICT prinsje… “Ja het zag er geweldig uit”. Jeroen heeft wel last van humor, dus hij lacht en als hij wegloopt horen we “Klabaf” en een lach. Jeroen was tegen iets aan gelopen. Ik zeg “Ik hoop niet dat Jeroen ons straks naar buiten moet loodsen”.
Na het dessert, waar ze gelukkig alles weer goedmaakten, smaakpapillen technisch gesproken, komt het moment… De uittocht. Jeroen is er helemaal klaar voor. Betty niet. “Zeg Jeroen.. we gaan het wel even rustig aan doen he” zeg ik streng. “Zekers” is zijn antwoord. Hij houdt woord. Stapje voor stapje lopen we in optocht. Dan is er ineens weer licht. Wowww. Het advies om naar de grond te kijken was goud waard.
De lieflijke dame bij de receptie gaat nog even met ons doornemen wat we allemaal gegeten hebben. ‘De duif’ is achteraf varkensvlees met brie. Brie??? Ik lust geen brie! Ik besef me ineens dat het niet zien van eten dus dit effect heeft. Kennelijk is een overtuiging van iets niet lusten ook erg op het kijken gebaseerd. Zien en dan herkennen en dan de overtuiging, dat lust ik niet.
Het was een bijzondere ervaring. Voor Betty had een kindermenuutje met kip, patatjes en appelmoes met een kersje erop in het donker al genoeg uitdaging geweest. Maar ze heeft het overleefd, twee uitdagingen in een. Overgave en brie eten… Deze ervaring kan weer in de galerij van ‘gedaan voor dat ik ooit ga hemelen…”.
Voor wie het ook eens wil proberen… tik tik tik.. op het plaatje 🙂
