“Wilt u naast elkaar zitten?” vraag ik aan een oude dame die de bus in stapt met haar man. “Nee, hoor kind, dat is niet nodig” Een warme glimlach komt van het gezicht van de dame af. De man gaat op een uitklapstoeltje voor ons zitten. Ik voel een ondeugendheid in me opkomen en zeg tegen de dame “Nou.. zou kunnen we hem tenminste in de gaten houden”. De dame lacht hartelijk. “Als je zo langs bij elkaar bent als wij, kan hij wel even op zichzelf zitten” zegt ze lachend. Ik vraag haar hoe lang ze al bij elkaar zijn. “Zevenenvijftig jaar” zegt ze. “Nou dan kan hij inderdaad wel even alleen zitten” zeg ik. De dame begint te vertellen. “Ja… we hebben het allemaal netjes gedaan”. Haar man valt bij en zegt “Ja, eerst verkering, toen verloven en toen trouwen”. Ik zit te genieten van het gesprek. Zo maar op een donderdagmiddag, krijg je een verhaal aangeboden.
“We waren wel erg arm hoor, in die tijd” gaat de dame verder. “Op zondag kochten we een hele kip, dat was een koningsmaal”. “Negen gulden vijftig was dat toen” zegt haar man. “Dat was een hoop geld!” “U heeft dan wel alle vernieuwingen door de jaren heen meegemaakt” zeg ik. “Ja.. zegt de dame, vroeger waren we misschien arm, maar zeker niet ongelukkig”. De bus stopt en het echtpaar staat op om uit te stappen. “Ik wens u nog veel gelukkig jaren samen” zeg ik als afscheid. De mevrouw kijkt me aan en lacht.. “Dank u wel hoor en tot ziens!” zegt ze.
Ik moet ineens enorm lachen. Nog geen uur voor dit gesprek zat ik bij mijn vrijwilligerswerk. De collega in de kamer zit te vogelen met lettertypes. Omdat ik nu eenmaal nieuwsgierig aangelegd ben, vraag ik wat ze aan het doen is. “Nou.. zegt ze, ik maak een wc kalender”. Er volgt een uitleg over een houten plankje met daaraan touwtjes en daaraan weer hartjes. De tekst “Happy moments” doet mij toch een wenkbrauwtje optrekken in combinatie met de wc…
“Ja, de bedoeling is, dat de naam van de jarige op het hartje komt te staan”. “Ik heb er schoolbordverf opgedaan, dus je kunt elke maand de namen veranderen.” Ik vind het een geweldig idee. “Ja..”zegt ze lachend, ” en zo praktisch ook. “Als de verkering van de kinderen weer eens uit is… Ff je vinger nat maken en hopla… de volgende!” Ik gier van het lachen. Wat een briljant idee.
Zittend in de bus, na het verhaal van de twee lieve oude mensen, is het verhaal van de uitwisbare verkering toch wel een schril contrast. De houdbaarheidsdatum van liefde wil nog wel eens verschillen 🙂
