Tien uur… hartje Almere. Ik loop opgedirkt in de stad met naast mij een fotograaf met assistente. “Hm.. het is nou niet bepaald een gekkenhuis hier”, zegt de fotograaf. Het is nog vroeg dus hordes mensen hoef je dan ook niet te verwachten, zeg ik. Midden op het plein in de stad blijft hij staan… en ja.. dit is wel een goede locatie. Ik slik even… oh dear. Ik… als fotomodel… midden in de stad…
In het voorjaar van 2015 werd ik geïnterviewd voor een blad over vrijwilligers. Het verhaal achter de vrijwilliger… leuk hoor. Maanden later kwam het verzoek of ik niet een foto wilde laten maken voor bij het artikel. Nou ja.. uhm.. ok. Ik dacht, ach wat kan het schelen. Even een portretfotootje.. Doen we. Dat bleek niet helemaal de bedoeling. Het moest een heuse fotoshoot worden met lampen en statieven en het hele circus erbij.
Met die gedachte zat ik bij mijn vriendin voor stijladvies. Gewapend met half mijn kledingassortiment stond ik in haar slaapkamer mogelijke outfits aan te proberen. Mezelf wederom eens streng toesprekend over al die keren dat ik chocolade at als oplossing voor PMS en andere buien die een vrouw zoal kan hebben. Inwendig wensend dat ik een gummetje had voor het extra aan mij. Meteen denk ik ook, ach ik ben een leuk mens en je bekijkt jezelf altijd door een grijze bril als je op een foto moet, dus we gaan ervoor.
Midden op het plein staan 2 grote koffers en drie statieven en een verlengsnoer. De fotograaf is in zijn roes van het opzetten en heeft mij op een punt gezet midden in zijn werkdrukte. Voorbijgangers kijken even op, naar wat er allemaal aan de hand is. Een Indonesische meneer komt op me aflopen. “He.. wat doe jij..?” vraagt ie. “Nou ik sta hier…”. “Ja, maar wat sta je te doen?” “Ik ga op de foto”. “Oh waarom ga je op de foto?” “Voor een blad over vrijwilligers”. Hij maakt een gebaar alsof hij zijn arm om mijn schouder gaat leggen en vraagt of hij met me op de foto mag. Ik leg hem uit dat dat niet kan, maar dat hij wel door de achtergrond mag lopen. Het is de bedoeling dat ik als vrijwilliger in de maatschappij wordt vastgelegd. De maatschappij bestaat uit mensen, dus lopen er mensen (wel vervaagd) door het beeld.
Weer even later komt een groepje stoere pubers aanlopen. “Mevrouw, mevrouw… maakt u foto’s?” “Nee ik ga op de foto”. “Mag ik met u op de foto dan?” Er bekruipt me een gevoel van hoe het voor Frans Bauer moet zijn om met wildvreemde mensen op de foto te gaan. Het is een bizar gevoel om zo in het beeld te staan op een plein.
Na dik een uur teksten als ‘iets meer naar links’ en ‘een beetje naar rechts’ te hebben aangehoord, lijkt het erop dat we klaar zijn voor actie. Net als de fotograaf klaar is rijdt er een wagen met een aanhanger het plein op. Loempia’s staat er groot op geschreven. Tja… dat is niet handig. De fotograaf gaat daadkrachtig naar de koopman en vraagt hem of ie misschien even kan wachten. Gelukkig is die bereid even een ommetje te maken.
Ik hoor hem nog net niet zeggen “it’s a wrap” zoals dat in Amerika gaat, maar eindelijk is het klaar. Ik sta op de foto. Ik heb helaas niet kunnen zien hoe de foto is geworden.. maar in september komt het blad uit en dan is het showtime!
Het was mooi om een keer in de schijnwerper te staan. In eerste instantie voelde het wel raar… maar ineens dacht ik “Maar je doet ook best veel en je bent gewoon een gek, maf en gedreven mensje, dus waarom niet je plek innemen op het podium?”
Als ik ’s avonds in bed lig, moet ik weer lachen om dit avontuur. Wat een leuke gekke dag.
