Ik kijk in de spiegel en ja hoor… daar zit er weer eentje. Net op het moment dat ik mijn grote dag had… Filmopnames voor een digitale training voor netwerkcoaches. Een pukkel… Ik had vooraf even gevraagd of de filmmakers de coaches nog gingen opleuken met make-up. “We willen de mensen het liefst in hun naturelle vorm…” was het antwoord. Mijn natuurlijke vorm had ervoor gekozen om een pukkel te produceren…
Ik heb zelden make-up op. Ik weet niet of er een houdbaarheidsdatum op mascara zit, maar ik ben bang dat die van mij al aardig onderweg was om oud te worden. Ergens in een tasje vond ik ook nog een camouflagestick. Handig! Dat was ook weer geregeld.
Trek aan waar jij je prettig in voelt… stond er in de mail. Natuurlijk geen streepjes of drukke prints… Ik stond voor mijn kast en dacht na over wat aan te trekken. Mijn gedachten flitsen terug naar de vorige keer dat ik in de spotlight moest. Uren had ik setjes getest. Deze keer had ik een gevoel van… Ik wil gewoon mezelf zijn. Geen zwaar getut of overdreven netjes. Ik wil zijn zoals je mij ook zo maar tegen zou kunnen komen. Ik besloot een T-shirt en vest aan te doen waar ik me lekker in voel.
Een introductie van jezelf die niet meer dan 60 seconden duurt. Dat viel nog niet mee. Voor een woordenliefhebber als ik was dat even puzzelen. Dan nog even tien vragen over netwerkcoach zijn beantwoorden, kort en bondig. Met de uitgeprinte vragen en introductie in mijn tas drukte ik op de bel van het woonhuis, waar de opnames zouden plaatsvinden.
Oude kriebels van een elevator pitch boven op een tafel, een introductiepraatje voor mensen van de gemeente en een fotoshoot midden in Almere flitsen door mijn hoofd. Mijn ego babbelde er lustig op los. “Nou denk erom, je moet het zo natuurlijk mogelijk vertellen, niet oplepelen want dan gaat het mis he..” Ik liep de kamer in en zag lampen en twee mannen die druk bezig zijn met een camera en… een trip trap kinderstoel. Gek genoeg stemde me dat wel gerust. Ik hoefde niet te staan. Op de een of andere manier weet ik nooit wat ik met mijn armen en handen moet doen als ik staand poseer, dus dat was ook weer opgelost.
De contactpersoon van Mezzo, de organisatie die de E-learning voor netwerkcoaches ontwikkelt, begroette me hartelijk en ik kletste gezellig over mijn vader en alles wat ik die dag al had beleefd. Ineens was het zo ver… “We zijn klaar voor je!” hoorde ik. Ik slikte even en dacht: “Showtime!”
Mijn uitgebreide introductie bleek niet nodig. Een paar eenvoudige zinnetjes over ‘wie-wat-waar’ bleken voldoende. Nou dat hadden we dan alvast gehad. De vragen gingen in een rap tempo en de antwoorden kwamen vloeiend en natuurlijk uit mij rollen. Het overnieuw doen van een antwoord was ook geen punt. Ik stond versteld. Heel even was mijn ego aan het pruttelen. “Wat als ik niet precies hetzelfde antwoord weet te geven…” “Oh hou toch eens je snater, mens” “Wat maakt het uit… het gaat om de inhoud vanuit jezelf” zei ik in mezelf tegen dat kleine heksje.
“En… hij staat erop!” Een kwartier later zat ik na te kletsen met de mevrouw van Mezzo, in het tuinhuisje van de filmmaker. Een hilarische setting, midden in een grote stad. De pukkel die in de ochtend nog de hoofdrol speelde, was totaal vergeten.
